επικλονώ

ἐπικλονῶ, -έω (Α)

1. συνταράσσω κάποιον («θρασέες γὰρ ἐπεκλονέεσκον ἔρωτες», Απολλ. Ρόδ.)

2. διεγείρω, παροξύνω

3. παθ. ἐπικλονοῡμαι, -έομαι

ορμώ με θόρυβο, προχωρώ ορμητικά («ὄπισθεν ἐπεκλονέοντο γυναῑκες, γηθόσυναι ξείνῳ», Απολλ. Ρόδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + κλονώ «εμβάλλω, ταράζω»].